U triggert mijn misofonie,’ zei de studente beleefd maar bezorgd.
Ik kan soms live wat tegenvallen.
Gefladder
Inmiddels weet ik dat mensen die die mij alleen online kennen denken dat ik groter ben, en ook ouder. Mensen die alleen dit blog lezen denken soms dat ik leuker ben. En wat iedereen rauw op het dak komt vallen, is mijn beweeglijkheid.
Ik was zo’n stuiterend kind. Altijd moeite om mijn blik te focussen, altijd wild wapperende handjes, met name als ik tekende of dingen verzon. Ik ben mijn ouders nog steeds intens dankbaar voor de onnadrukkelijke manier waarop ze mij mij lieten zijn met al die onrust (voor mij juist ontspanning). Daardoor heb ik er denk ik geen trauma aan overgehouden dat ik op een gegeven moment ontdekte dat mijn gefladder sociaal niet handig was – ik heb het moeizaam moeten afleren. In openbare situaties span ik nu automatisch al mijn spieren aan en beweeg zo onbeweeglijk mogelijk. Daardoor voelt het eigenlijk altijd alsof ik een korset draag. Corsage, zo heet een korset in het Frans, weet ik door de film. Pas als ik echt op mijn gemak ben laat ik het los en dan ga ik dus ook steeds meer wiebelen. Mijn beste vrienden houden juist van dat gewiebel – want van mij.
Later thuis zocht ik het nog eens op. Als je lijdt aan misofonie word je helemaal wanhopig van de geluiden van andere mensen: smakken, slikken, kuchten. Wat die studente bedoelde was: mag er misschien volgende les iets voor uw beweeglijke benen staan zodat ik niet teveel word afgeleid? Zo had ze het gezegd. Stiekem was ik wel opgelucht dat ze niet bedoelde dat ik vieze geluiden maak
