“If you want to keep a secret, you must also hide it from yourself.” (George Orwell)
Ik hou van geheimen, ik schrijf er hele boeken over. Geheimen zijn de bron van veel verhalen, te beginnen bij Repelsteeltje.
Waardeloos
Mensen vertellen mij vaak hun geheimen. Maar helaas ben ik waardeloos in geheimen bewaren. Vraag maar aan mijn dochters: die bedenken zich wel twee keer voor ze mij een geheim vertellen. Of ze zeggen erbij dat ik het echt nee echt niet moet doorvertellen. ‘Ook niet aan je vriendinnen.’
Ik vertel nooit iets ‘gemeen’ door, in loyaliteit ben ik dan wel weer goed. Dat is mijn zwakke verweer. En dat ikzelf ook gul ben met mijn geheimen. Sterker nog: er is geen enkel gênant, groezelig, sukkelig stukje van mij, dat ik niet ooit wel eens met iemand heb gedeeld. Ik heb vrienden met geheime (vorige) levens voor hun partner, om maar eens iets te noemen. Dat zou ikzelf niet kunnen, ik ben mijn geheimen.
Maar als je me dus nadrukkelijk vraagt om iets niet door te vertellen, dan doe ik dat niet. Dat heb ik geleerd van mijn dochters.
Je hebt geheimen en geheimen. En ik heb er nu een die ik niet mag doorvertellen, terwijl ik dat wel zou willen. Een leuk geheim, de woorden tintelen in mijn mond. Heb ik het echt aan niemand verteld? Natuurlijk wel. Maar hier op dit blog, bijvoorbeeld, moet ik de woorden wissen.
Nog even. Nog heel even.
