We are peaceful

‘Vertel me over de studentenprotesten, lieve dochter,’ zei ik, ‘vertel me alles.’

En ze vertelde. Over hoe ze daar in Utrecht hadden gestaan met een paar honderd studenten en docenten, broederlijk naast elkaar. Hoe ze met klem de universiteit verzochten de banden met de uni van Israel op te schorten vanwege de invallen in Gaza – net zoals dat indertijd meteen gebeurd was bij de Sovjetunie toen dat land Oekraïne binnenviel. ‘Er waren prachtige speeches over dit onrecht. Bijvoorbeeld van de hoogleraar genocidestudies.’

Bizar

‘Maar waren er verderop misschien antisemieten die zich stiekem bij jullie hadden gevoegd?’ vroeg ik ‘Of aanhangers van Hamas?’
‘Zeker niet,’ zei ze, ‘ik zei toch: er waren maar een paar honderd studenten. Kijk naar deze filmpjes: we dansen met de armen om elkaar heen.’
‘Dus dat de ME jullie ging arresteren was raar?’ vroeg ik voor de zekerheid.
‘De leus was de hele tijd: ‘We are peaceful, what are you?’ zei mijn dochter. ‘We hadden een krachtige eis, dat wel. We lieten ons niet zomaar wegsturen.’
Daarna vertelde ze dat ze maandag (vandaag dus) met een nieuw college zou beginnen in Wageningen. ‘Maar om 11 uur is de landelijke actie: de walk out op alle uni’s, om tegen dit geweld te protesteren.’ Dat ze nog niemand kende in Wageningen en aanwezigheidsplicht had, zei ze, maar dat ze toch de collegezaal uit zou lopen. ‘Desnoods als enige. Ik zal dat dan ook wel hardop zeggen, van de walk out.’
Ze is niet iemand die graag de aandacht op zich vestigt dus dat is heel wat. Ik ga om 11 uur vandaag heel hard aan haar denken.

En ook aan al die andere, veelal jonge, mensen die elders in opstand komen tegen bange oude mannen die denken alles beter te weten. Luister naar de jongeren. De toekomst is van hen!