Het begint hier wel steeds meer op Eat Pray Love te lijken.
Elisabeth Gilbert ging toch speciaal naar Napels om zich te laven aan pizza? Ik heb ontdekt dat mijn focus ook primair eten is. Niet ‘Waar vind ik de meeste kunst?’ Ook niet ‘Kan ik hier een echt mooie tas kopen?’ En zelfs niet: ‘Welke excursies doet men hier zoal?’
Op hakjes
De wedstrijd voor beste pizza is nog gaande. Beste ‘ragù’ vooralsnog bij Tandem. ‘Sfogliatelle’ (bladerdeegschelpjes gevuld met ricotta die de Italianen voor hun ontbijt eten) aten we warm uit de hand bij Attanasio. We reisden helemaal naar de nog-net-niet-hippe wijk Sanità voor ‘Fiocchi di Neve’, het meest hemelse soesje ooit. Beste koffie: overal de perfecte espresso. Beste locale wijn tot nu toe: dat glas Lacryma Christi op de top van de Vesuvius.
Want dat doen we heus ook wel. ‘Ik wil de Vesuvius wel zien,’ zei J. Dus wij met boemeltreintje en bus over tig haarspeldbochten. Dat ik de wandeling omhoog en rond de krater zoals gewoonlijk deed op hakjes (ik heb niet eens andere schoenen bij me) ontlokte wat misprijzende blikken aan passerende vrouwen en wat bewonderende blikken bij hun mannen. Dit is de zoveelste berg die ik op hakken trotseer, de kunst is stevig door te stappen. En daarna pakten we ook nog even de verrassend mooie opgraving Herculaneum mee.
Om vervolgens weer snel terug te keren naar de overrompelende stad waarvan ik de geur inmiddels al herken: een perfecte mix van warme stenen, iets van perzik, rottend afval, en schone was die steevast in de smalle straatjes hangt.
En van ragù natuurlijk die altijd wel ergens staat te pruttelen.
