‘Er zit nog een easter egg in je verjaardagsweekend,’ zei J.
We zaten in een overvolle trein naar Amsterdam. Vanuit Antwerpen waren we net overgestapt in Rotterdam. Ik keek hoe laat het was: een etentje waarschijnlijk, wat een mooi einde van een fijn weekend. En toen gebeurde het.
Knal
Een vonkenregen. En een keiharde knal. De trein stond stil, alle lichten vielen uit. Toevallig zat ik pal naast de cabine. De machinist gooide de deur open. ‘Ik ben helemaal verblind. Die kabel kwam recht op mij af.’ Daarna begon hij verhit te bellen. Het was gevaarlijk, kennelijk, buiten stond van alles onder stroom.
Terwijl er een evacuatieplan werd gemaakt, werd het langzaam benauwd in de trein. De schrijver in mij signaleerde alles. De stewardess die haar vlucht miste. De hippe gast die zijn concert miste. Het droeve stel dat hun nachttrein naar Wenen miste. Zoveel draadjes die nu ook binnen geknapt waren. En mijn eigen easter egg? Ik zag J met enige zorg de tijd in de gaten houden.
Lord of the flies. Gone. Het Achterhuis. Ik was nu super alert. Want zet een willekeurige groep mensen bij elkaar, sluit alle toegang af en je krijgt nieuwe verbonden, vriendschappen, drama. De machinist – door de conducteur consequent ‘meester’ genoemd – die hardop verlangde naar de goede fles whiskey die hij thuis had staan. De conducteur die zich ontpopte als een gewichtige mensenredder. ‘Hier zijn wij voor getraind.’ De boze mensen, de sensatielachers, de gelatenen. Ik had zo nog uren met ze kunnen doorbrengen, maar toen kwam er al een andere trein naast ons staan en werd er een loopbrug gemaakt, alles super professioneel, en dat op de zondagavond.
Toch duurde het nog twee uur voor we eindelijk in Schiphol waren. J trok me een Uber in. Het easter egg was een concert van I Muvrini, we waren maar een halfuurtje te laat. Ons etentje bestond uiteindelijk uit chips en roze koeken. En ook dat was onvergetelijk.
