Nietig en onaanzienlijk

Zes jaar geleden ging ik rond deze tijd ook naar een gala. Het ging niet helemaal goed.

Of eigenlijk ging het gewoon helemaal niet.

Op geen enkele foto

J had net dat baantje, als directeur bij het filmfestival, hij was pats in het diepe gegooid. In de maanden voorafgaand aan het festival had ik onwijs meegeleefd, maar ondertussen was ikzelf ook nog aan het zoeken hoe het moest: overleven na een scheiding, een nieuwe man als J op de achtergrond. En toen kwam het festival en het festival deed HAP en weg was mijn prille geliefde. Het begon er al mee dat ik (ondanks dat ik iets nieuw en duurs had gekocht) de dresscode gala niet goed had geïnterpreteerd en underdressed was. Dat niemand wist wie ik was (en vice versa) en dat ik niet snapte hoe rode lopers werken. Die avond scrollde ik op nieuwssites door de ene na de andere foto van mijn J met weer een andere prachtig geklede actrice. Ikzelf stond nergens op. De dagen erna dwaalde ik (vanuit een appartement in een verre buitenwijk waar J ‘heerlijk rustig’ was ondergebracht) door Vlissingen zonder de stad te snappen, durfde ik niet in mijn eentje in de bioscoop te zitten (ik wist ook niet hoe het werkte met bonnen en kaartjes) en vloog J af en toe voorbij met een wezenloze blik in de ogen. Ik ben toen, eerder dan gepland, halsoverkop naar huis vertrokken.
Dit hebben wij meegemaakt, J en ik.
Inmiddels kan ik het, snap ik het. Ik heb Zeeuwse vrienden (toch Claudia? Margreet? Ralph?), vrienden van hier hebben de weg naar daar gevonden. En ik doe dat gala vanavond nu bijna op routine.
Maar ik weet het nog. Hoe het voelde. Ach, wie niet? Als kind heb ik kennelijk een keer tegen mijn moeder gezegd toen ik net op een nieuwe school zat: ‘Ik voel me zo nietig en onaanzienlijk.’ Zelfs die nerdy woorden rijmden niet met mijn leeftijdsgenoten.

Schrijvers hebben dat soort ervaringen nodig om beter te kunnen schrijven. Mensen hebben dat soort dingen sowieso nodig, denk ik, om liever te worden. En vrij.