Een dagje op het stembureau

Ik was dus ineens voorzitter van een lief stembureau in Amsterdam Zuid, randje Buitenveldert. Amsterdamser kon bijna niet.

De dag begon toen het nog nacht was, met een Greenwheels autootje in de enorme drukte voor het Stadsdeelkantoor waar ik de stembiljetten moest ophalen. Daarna ging ik mijn team ontvangen met mandarijnen en pepernoten, in mijn hoofd koortsachtig de nog maar net behaalde toetsen repeterend.
Ons stembureau zat in een verpleeghuis, en pal ertegenover was een studentenhuis. Daardoor was het er lekker gemixt, veel kinderen ook, en vooral heel veel honden (mag eigenlijk niet in een stembureau), mensen van verschillende afkomst.
Wat me ontroerde: jonge jongens en meiden die gewichtig en hoopvol voor de eerste keer kwamen stemmen. Maar ook: heel oude mensen voor wie dit waarschijnlijk de laatste keer was. Zoals die mevrouw van 99 die niet meer kon praten en amper het potlood nog vasthouden, maar toen haar dochter haar wegreed in de rolstoel, was ze net de zon. ‘U straalt helemaal,’ zei ik, en haar dochter zei: ‘Dit vindt ze zo fijn en belangrijk.’

Wat maakten we verder mee?

Een mevrouw met een roze  gipshand die om de haverklap zwijgend langs onze tafels kwam lopen, met een licht wezenloze blik op haar gezicht – op een gegeven moment begrepen we dat het haar om de pepernoten te doen was.
Een stel met een hond die ze, als de ander aan het stemmen was, in hun armen droegen als een baby. Die hond knorde als een varkentje – we wisten eigenlijk niet zeker of het er misschien toch eentje was.
Een man met een looprek die pardoes met stemhok en al omviel – hijzelf leek er niet echt mee te zitten.
Een echtpaar dat heel oud en heel krom was, allebei, maar dat met zoveel liefde elkaar ondersteunde op de missie van het stemmen dat het wel een eindeloze slowdance leek.
Iemand die op Wiegel wilde stemmen, een ander op de PSP.
En de hele dag door allemaal wanhopige mensen die worstelden om het gigantische stembiljet weer opgevouwen te krijgen.
Ik ging van mijn mede-stembureauleden houden, we waren even een universum in een universum, bijna een etmaal lang. Ik miste ze ook echt toen we uiteindelijk afscheid namen. Dat was nadat ik met mijn laatste energie en tegelijk met een soort hyperfocus mijn uiterste best had gedaan om een zo goed mogelijke einduitslag in ons proces verbaal te krijgen.
Ja, er waren wat foutjes. Ja, ik was soms wat te lief, gelukkig had ik een vicevoorzitter naast me die heel goed in de gaten hield of alles wel mocht (‘Nee, als je zelf al eerder hebt gestemd mag je niet stemmen voor je zieke moeder die boven in bed ligt, ook al heb je haar stempas bij je met een machtiging’).
Met deze vicevoorzitter dook ik nog de nacht in, helemaal van Zuid naar Noord om daar in een soort plek die nog het meest deed denken aan de massavaccinatieplekken tijdens corona, het proces verbaal netjes over te dragen. Ook daar waren weer honderden mensen in touw.

En toen ging ik weer naar Zuid en naar huis. Onderweg ramde ik nog bijna een behoorlijk hoge stoep en verderop een tram. De vicevoorzitter hield zich kranig. Maar ik had nog steeds die hyperfocus en remde net op tijd, dus eigenlijk was er niks aan de hand.

O en dit vond ik het allerleukste: het aanstampen van de stemmen. Bijna negenhonderd hadden we er en ook bij ons won D’66 (net).