Anna van PraagIk zat op de fiets in alle vroegte, het was nog donker. Ineens dacht ik: shit, telefoon vergeten. Het was te laat om terug te gaan, ik zou de hele dag onbereikbaar zijn. De onrust die me ter plekke overviel stond niet in verhouding tot de gebeurtenis. Goed, ik ben het dus: telefoonverslaafd.
Lees verder‘Misschien heb je je muntjes al uitgegeven,’ zei de dochter laatst tegen iemand. Het was een of andere theorie die zij ergens had opgepikt maar hij klopte behoorlijk goed.
Lees verderBen ik de enige met van die wilde dromen?
Lees verderIk hoorde laatst een mooi verhaal over een hele oude dame, die met enige regelmaat naar Schiphol reisde en terug.
Lees verderIn Spanje hadden we geen herfst. De olijfbomen verloren nooit hun blaadjes, in het dal was zelden wind. Lente hadden we wel, dan bloeiden alle bermbloemen, heel kort en beeldschoon. Daarna kwam de hete, dorre zomer. Die overging in een koude, soms natte winter. Het horrorseizoen was dat, als alles begon te lekken en vaak de stroom uitviel. En we ons rotsjouwden met olijfpitten om het huis warm mee te stoken.
Lees verderAfgelopen zondag werd mijn moeder negentig jaar oud. En was ze ook al vijf jaar dood.
Lees verderDe meeste mensen hebben echte banen, op echte plekken. Met koffiecorners, kopieerapparaten en borrels. Soms mis ik dat. Dan voel ik me zo’n vage rommelaar in mijn huisje, met mijn eeuwige geschrijf en de schrijfcoaching, die wat overdreven ‘de schrijfwinkel’ heet in mijn mapjes.
Lees verderAls kind fietste ik eens door het bos naar huis. Op de weg voor me lag, precies in het midden, een sinaasappel. Feloranje straalde hij me tegemoet. Ik moet niet over die sinaasappel rijden, dacht ik steeds, niet over die sinaasappel rijden… En toen ik eindelijk bij de sinaasappel aankwam, pats! Vol erop.
Lees verder‘Ik had totaal geen tijd voor de doden,’ zei ik tegen de lichtelijk onthutste dochter.
Lees verderIk was dus ineens voorzitter van een lief stembureau in Amsterdam Zuid, randje Buitenveldert. Amsterdamser kon bijna niet.
Lees verder