Categorie: Verhalen van een Amsterdams leven

Ik was een jaar of zes en ik stond voor het raam, buiten begon het te schermen.
‘Wat doe je toch?’ vroeg mijn moeder. Ze was marsepeinen aardappeltjes in schaaltjes aan het doen, iets waar ik normaal graag bij zou helpen. Mijn opa en oma zaten op de bank.
‘Ik wacht tot de pieten komen,’ zei ik, ‘ ik wil zien hoe ze al die zakken met cadeautjes voor de huizen neerzetten.’ 
Mijn moeder deed de gordijnen dicht. (lees verder)

Lees verder

Op zaterdag bakte mijn vader altijd pannenkoeken. 

Lees verder

Mijn dochter had nog minder dan zestig jaar te leven – wat best kort is gezien haar leeftijd en het feit dat mensen ouder en ouder worden gemiddeld. Maar haar vriendin  had nog maar acht uur. (lees verder)

Lees verder

Anna Susanna, zei iemand. En PAF ik was weer twaalf jaar oud. Nog leuker: PAF mijn moeder was weer in haar volle kracht. (lees verder)

Lees verder

Post uit Mexico! (lees verder)

Lees verder

Het was dat kortstondige moment van de ochtend in het restaurant van Eye Filmmuseum. De eerste mensen binnen. De dag nog fris en nieuw. De winterzon  tintelend door de hoge glazen ramen, waarvoor  een glazenwasser die leek op een acrobaat.’Kom,’ zei ik tegen een collega, ‘we moeten nu echt koffie drinken aan de bar en ik rukte haar weg achter haar computer. (nieuw stukje)

Lees verder

Het was behoorlijk romantisch met de gabbers en de zombies. (lees verder)

Lees verder

Ze had zich er al dagen op verheugd: een pumpkin spice latte van de Starbucks. 
(lees verder)

Lees verder

‘Anna? Ik bel je namens de bekende tv-talkshow xxx…’ Of ik die avond aan wil schuiven. (lees verder)

Lees verder

Het zou ook kunnen dat we op de maan zijn. (lees verder)

Lees verder