Anna van Praag

Lieve kinderen van Nederland. Lang geleden, toen jullie nog kleuter waren, was het vast enorm opwindend om Mickey Mouse in het echt te zien bij iets als Euro Disney. Toen snapte je nog niet dat het eigenlijk gewoon een zwetende man was in een pluchen pak. Heel schattig. Maar tien, elf of zelfs twaalf jaar zijn en dan nog denken dat zo’n muis echt is, of zelfs dat een muis een schrijver kan zijn – dat is een beetje zielig, toch?
(lees verder)

Heel vroeg in de ochtend liep ik heel toevallig door de Vrolijkstraat en ik moest meteen aan Gerrit denken. Gerrit was mijn vriend. En nu is hij dood.
(lees verder)

Het regent op station Zwolle en ‘door een sein- en overwegstoring’ ben ik nu al drie keer die niet-overdekte trappen op- en afgestruikeld met mijn zware koffer vol boeken en logeerspullen. Mijn nagellak bladdert, mijn Spaanse jas is te koud en ik moet heel erg plassen. Nog maar twee dagen bezig en ik voel een lichte weerzin tegen kinderboeken opkomen. (lees verder)

We zouden het gaan vieren in een sterrestaurant in San Sebastian. Of misschien in Parijs. Maar ja, toen mailde Wierden. En de dag daarna wilde Emmen. Dus ja, daar ga je.
(lees verder)

Vrouwen met stoere kaplaarzen en de zee in hun ogen. Die hun haren wild laten wapperen in herfststormen en dan hun verkleumde handen genietend vouwen om een mok thee. Natuurvrouwen, vaak met iets sproeterigs in hun gezicht en blozende wangen. Die hebben een hond.
(lees verder)

Ik ben een omgekeerde Assepoester. En daar komen soms enorm ranzige dingen van.
(lees verder)

De gecensureerde versie: in heel Haarlem is geen exemplaar van Kom hier Rosa meer te vinden. Bij de Vries, de laatste boekwinkel van de tournee van Chaia en mij, is nu een wachtlijst van mensen die een gesigneerd exemplaar willen hebben (lees verder).

Ik zit met Chaia in de trein vanuit Utrecht. Onderuitgezakt chocola te eten, als echte artiesten, met onze koffers vol met dansspullen (lees verder).

Ach, is het je eerste?’
Mijn stoere Spaanse vriendin Toñi kijkt bepaald vertederd naar me.
Ja, het is mijn eerste. Ik heb er 45 voor moeten worden, maar ik voel me nog steeds als een puber voor haar eerste bal. (lees verder)

Ik heb hier een beeldschoon krantje van de Jonge Jury voor me liggen. Vossenjacht is mijn eerste boek dat officieel voor twaalfplus is, en ik sta zomaar bij de ‘kerntitels’. Hoera! Nu hoor ik dus ook bij de echte boeken die je moet lezen als je naar de middelbare school gaat. Of echt… Het draait op die scholen geloof ik vooral om snelle boeken waar handige verslagen van te vinden zijn. Of young adult, maar ook dat heeft vaak een hoog zap-gehalte: fijn en nikserig als een suikerspin.
Maar goed, Vossenjacht is nu vertaald in schoolwerk: lees dit en dat fragment en beantwoord dan die-en-die vragen, individueel of in groepjes. Zo gaat dat dus. En onmiddellijk zie ik ook de valkuil. (lees verder)