Anna van Praag

‘ We willen geen sinterklaasles!’ 

Daar sta ik dan met mijn pepernoten en mijn zelfverzonnen workshop ‘ sinterklaasverhalen en -gedichten schrijven’, ergens ver in het zuiden van Nederland. Om kwart voor zes opgestaan, klappertandend door de sneeuw geglibberd, alles keurig besproken met de lokale bibliotheek, mijn eigen sinterklaasboek erbij als fijne inspiratie…. willen ze niet!

Vandaag is de dag van Dance4Life, een van de projecten die mijn Ilco ooit is begonnen. Daarom heb ik nu witte kleren aan en ga ik zo in Ahoy tienduizenden jongeren tegelijk zien dansen tegen Aids. Zo indrukwekkend!

Om mijn boek te vieren slapen we in fijne hotels. Vannacht in een gerestaureerd cruiseschip in de haven van Rotterdam en nu zit ik in Hotel New York, in die witte kleren dus. Geen kinderen, geen huishouden, strak in de make up. En dan heb ik ook nog tussendoor mijn boeken spectaculair goed zien liggen bij de Bijenkorf en de Donner. Sinterklaasboek in de etalage, Nooit meer lief feestelijk rechtop (en dan waren er nog drie andere boeken op voorraad).  Bovendien ligt het sinterklaasbok ook nog zomaar in de winkel van hotel New York. Hoera! Morgen kan het heel anders zijn, maar vandaag voel ik me in ieder geval een wereldvrouw.

Nu snel dansen tegen Aids (vanavond op Nederland 3 een verslag van Dance4Life).

O ja, en op de homepage staat weer een nieuwe ontboezeming.

Ik zit in een bus die maar door Schakwijk bijft cirkelen. Flats, lelijke platte huizen en nog meer flats. Elke keer als de deuren van de bus opengaan komt er een stoot kou naar binnen. En het regent, van die sliertige regen die alles vies maakt. De bus ruikt naar eten in plastic tasjes en natte jas. Maar ik denk alleen maar: geweldige plek, dat Schalkwijk! Geweldige school ook, die montessorischool. En, het allergeweldigst: allemaal  rotkinderen daar. Zie je wel dat ik niet de enige ben!
 

Om in de stemming te komen volgen hier een paar vragen uit de quiz ‘ Hoe erg ben jij’. Eerlijk antwoorden!

Je moet nooit terug gaan naar de plek van de misdaad.
Toch is dat precies wat ik donderdag ga doen. Ik ga naar een plek die ik dertig jaar lang gemeden heb, naar mensen die ik dacht nooit meer te zullen zien.

‘Ik zou wel eens een paard willen slachten,’ zegt de kleine Lucia en ze drukt haar hippe brilletje nog maar eens stevig op haar neus. En, als ze de geschokte blik van Chaia ziet: ‘Of anders een tijger. Een konijn kan ik al en een kip ook. Goed he?’
Ja, offerfeestvierders overal ter wereld: voor het echte slachten moet je nu hier zijn, op de gezellige boerderijtjes van Zuid Spanje.

Ik heb het even helemaal gehad met poezen en auto’s. Over poezen heb ik het een andere keer nog wel, maar nu eerst een belangrijke tip voor landverhuizers in spe die hun auto mee willen nemen: doe dat niet! Het is dat onze dochters keihard gaan huilen (en ikzelf misschien ook wel) bij de gedachte om afscheid te moeten nemen van ‘onze zeerover’ waar we twee jaar in gewoond hebben en die ons veilig de hele wereld over heeft gebracht, want anders zou je het er niet voor over hebben: al die mensen, instanties en euro’s die het kost om je auto Spaans te maken. Maar nu ziet het er, na ruim een jaar, eindelijk goed uit! 

‘Dus hij heet Santa Claus en hij woont niet in Lapland maar in… Spanje? En nu is hij met een boot gegaan naar… Nederland? En omdat hij dus nu daar is, vieren jullie hier in Spanje vandaag zijn aankomst eh… daar, en zetten jullie kinderen een schoen bij de schoorsteen… hier? En die ‘zwarte hulpjes’ die dus uit Spanje komen maar nu in Nederland zijn, die komen dan dus ineens weer hier terug om iets in die schoentjes te gooien???’
Enigszins verbijsterd staren onze buren ons aan. Gelukkig is het in het universum van Dunya allemaal geen enkel probleem. Heerlijk: een zevenjarig kind dat nog vol overgave gelooft – en niemand om haar uit de droom te halen!

‘Mama! Waar heb je mijn spullen gelaten? Ze lagen gewoon hier op de bank klaar voor school. Hoezo ikzelf? Hoezo rotzooi? Jezus, het is al zestien over acht. Dunya, opzij nou, je staat weer eens enorm in de weg, zo missen we de bus nog. Waar is nou…? Mamaaaaa!’

Het is dat stukje van de woonkamer naar de slaapkamer. Tv uit, lichtjes achter je uit, één voor één. Doodstil ineens en buiten alles pikdonker. Trap op, langs slapende kinderen. Duistere slaapkamer in, snel nachtlampje aan, hup in bed, dekens, slapen. Pfff!
Misschien moet ik toch niet zoveel bloederige series kijken ’s avonds, als Ilco er niet is.