Anna van Praag

Ik ben veel te vroeg.
Dat is altijd al erg, maar op een reunie helemaal. Dat komt: bijna alle oude klassen gaan samen leuk uit eten, behalve de mijne. Het is namelijk nogal een raar groepje, de jongens en de meisjes die samen met mij in 1985 eindexamen deden aan het Stedelijk Gymnasium in Haarlem. Veel solitaire gekken, reizigers, ondernemers.Pas na uren vind ik ze, verspreid over de diverse feestruimtes: zij die ooit mijn klas waren. 

In Amsterdam woonden al mijn voorvaders, weet ik sinds kort. Allemaal diamantslijpers en – snijders uit de Jodenbuurt. Pikant detail: ook de opname in diverse gestichten staat geregistreerd. Dat is zomaar uitgezocht door iemand die mij verder helemaal niet kent. Het is een prettig idee dat ik oeroude grond onder mijn voeten heb. Ik ben dol op Amsterdam, zou dat daardoor komen?
De liefde zakt trouwens wel een beetje weg als ik voor de zoveelste keer overvallen word door de regen. Schurende sandaaltjes en natte zomerjurkjes, helemaal niet leuk! En als ik dan ook nog die verkiezingsuitslag zie… begin ik langzaam weer naar mijn berg in Spanje te verlangen. Daar zitten mijn meiden, daar is mijn computer vol verhalen, daar is de zon. 
Maar dan gaat de telefoon: ik heb een prijs gewonnen. De Drentse kinderjury vindt De duistere diepte het beste boek van vorig jaar. Oké, het is geen griffel, maar een Drentse kei (echt waar), toch kan mijn dag niet meer stuk. Lang leve Drente!

Een groot, internationaal busstation, half twee ’s nachts. 
Ilco kijkt op zijn horloge: ‘ Kunnen we niet nog even naar een terrasje…’ 
Maar ik houd van het foute licht, de schamele bankjes, de cola-automaten en de mensen met hun koffers. Wat dagen ze allemaal mee? Gaan ze weg of komen ze juist terug vannacht? Wie zwaait ze uit, wie haalt ze op, morgenochtend in Madrid? 
Met zijn allen, omaatjes en jonge moeders, mannen met ipods en nonchalante tassen, duiken we de nacht in. Vijfenhalf uur snelweg en stoelen waarop je alleen maar heel eventjes kunt slapen. De buschauffeur is enorm en stinkt naar zweet. Toch vertrouwen we hem, hij weet de weg.
En dan is toch ineens de zon opgekomen boven de buitenwijken van Madrid.
Op het vliegveld drinken we in afwachting van onze vlucht naar Nederland dure koffie en kijken naar nog meer stromen mensen die over een uur allemaal vervangen zullen zijn door nieuwe mensen, net zo anoniem. Een jong stel ligt diep te slapen, een Amerikaan schrokt verderop een groot bord patat naar binnen, Om ergens te zijn waar beweging de norm is en niemand echt IS, maakt mij gek genoeg enorm rustig. We zijn buiten de tijd en allemaal on the road to nowhere. 

Nog een spannend boek: De heks van de samba. Waarin je wordt ondergedompeld in de kolkende carnavalsnacht van Rio de Janeiro. Eén lange zinderende tocht van het jetsetstrand van Copacabana naar de sloppenwijken daarachter en van het tropisch oerwoud (middenin de stad) terug naar het kloppende hart van de carnavalsoptocht die maar door en door gaat. En ondertussen moet je een ontvoerd jongetje terugvinden en een man verkleed als de dood van je afslaan. Dat overkomt Isabel Snoek in mijn nieuwe boek, dat overkwam mij bij het schrijven en dat hoop ik dat jullie ook overkomt. Verlies jezelf in Rio, ga mee op reis…

Natuurlijk in de winkel, maar ook hier kun je het bestellen:
www.bol.com/nl/s/algemeen/zoekresultaten/N/0/Ntt/Anna+van+Praag/Ntk/media_all/Nty/1/searchType/qck/sort/product_datum1/index.html

Vandaag begint de maand van het spannende boek, een goed moment om even stil te staan bij spannende kinderboeken. 
Die zijn er namelijk niet zoveel. Ja, wel spannend-grappige kinderboeken. Denk Dolfje. Spannend-piraatachtige boeken heb je ook, maar dat bedoel ik even niet. Ik bedoel boeken die je bij de strot grijpen van de engheid.
Voor mij persoonlijk is De vloek van Woestewolf van Paul Biegel het spannendste boek aller tijden en misschien wel de reden waarom ik schrijver ben geworden. Ik las het stiekem, met een zaklamp onder de dekens omdat ik eigenlijk allang moest slapen. En toen kwam dat moment….

Alwéér een nieuw boek?
Ja, soms lopen de dingen een beetje wonderlijk. Het boek dat deze week uitkomt (De heks van de samba, een broeierige detective over het carnaval van Rio) wilde ik al jaren maken. Anderhalf jaar geleden ben ik er speciaal (goede smoes) voor naar Rio gegaan en dat bezoek op zich had ik weer maandenlang voorbereid.
Terwijl ik van het olifantenboek dat nog maar net uit is een jaar geleden nog niet eens wist dat ik het zou gaan schrijven!
Ik voel me wel een beetje bezwaard om jullie alweer naar de winkels te sturen, terwijl ik toch niets liever wil dan dat jullie dit nieuwe boek allemaal gaan lezen. Maar gelukkig krijg ik steun uit onverwachte hoek. Want het is eindelijk bewezen: van boeken word je slim!
.

Frustrerend: als Ilco grijs wordt (en dat wordt-ie), is dat ‘interessant’ en ook ‘knap’ en ‘wijs’. Terwijl als ik grijs word (stel…), dan is dat alleen maar synoniem voor oud. Ik moest hieraan denken toen ik laatst Ellen ten Damme, strak en jong als altijd, ernstig zag verklaren dat ze zich erop verheugt om ouder te worden ‘omdat het uiterlijk er dan niet meer toe doet.’
Zoiets begrijp ik niet. Is dit dan soms een leuk toekomstbeeld: Ellen met hangbillen en dof haar met bovenop haar schedel zo’n bibberig kaal plekje. Een beetje zoals de gemiddelde bejaarde dame in een Amsterdamse tram…
Nee, mij zul je nooit iets in die trant horen zeggen. Nooit! Hoewel, sinds kort ben ik iets hoopvoller gestemd over die grijze toekomst en dat komt door de Spaanse zigeuneroma’s.

De nacht is hier zo zwart! Als de lampjes op de patio uitgaan, blijven alleen de sterren over. De lucht is koud, maar niet meer snijdend. Lente! In de oorverdovende stilte hoor je de kikkers kwaken bij de bron. En vlakbij in de olijfbomen zingt een vogel. De hele nacht hoor ik hem door het open raam onverstoorbaar doorzingen. Waarom zingt die vogel zo? denk ik door mijn dromen heen. Vogels in de nacht, dat kan toch helemaal niet…
Stadsmens als ik ben, begrijp ik pas de volgende dag wat ik heb gehoord: een nachtegaal!

(lees verder voor het mooiste nachtegaalgedicht ooit)

Andere eettijden en -gewoontes. Ik geloof niet dat ik er ooit aan ga wennen.
Vandaag komt Chaia’s vriendin Estefania bij ons. Dat is vrij bijzonder, speelafspraken zijn hier niet zo makkelijk als in Nederland. Maar Estefania is helemaal weg van de Nederlandse stroopwafels ( ‘estroopwafels’ zegt ze trots) die wij soms hebben en vandaag mogen zij en Chaia die zelf gaan bakken.
‘Zorg wel voor een merienda,’ bezweert Chaia mij vantevoren. Een merienda is een hapje tussendoor en er gelden strikte regels voor. Het moet een zoet broodje zijn ‘of anders een schaal chips met een mueslireep’ en erbij een pakje drinken. Niet gewoon een glas? ‘Nee, het moet echt een pakje met een rietje zijn.’

Het is een vrij escapistisch karaktertrekje, dat geef ik toe: ik wil dat mijn leven zoveel mogelijk op een film lijkt, liefst eentje van Federico Fellini of Wim Wenders.
Nou is dat meestal niet zo. Ook al woon je in een romantisch Andalusisch boerderijtje, je bent toch vaak totaal betekenisloze dingen aan het doen zoals afwassen, de kattenbak verschonen en eindeloos met je kind naar de beugeltandarts gaan. 
Maar vandaag is het gelukt. Het is het feest van San Isidro en ik verwacht achter elke boom de cameraploeg van een Spaanse Fellini.