Anna van Praag

Ik luister naar mezelf van acht jaar geleden. Het is om meerdere redenen ongelooflijk.

Elf jaar geleden kreeg ik een van de beste telefoontjes van mijn leven. Ik stond net onder de douche.

Het schijnt dat dertig jaar gleden een groep kinderboekenschrijvers neerstreek bij een kasteel in Baarn.

Vier paar armen om me heen – van de meisjes. Vier keer boks van de jongens. ‘Het was echt heel leuk met u.’  En weg zijn ze.

Twintig jaar geleden was Astrid Lindgren een jaar dood. Mijn zus en ik besloten haar te eren. En zo is het begonnen. 

Monsters in het verkeer. Daar stikt het van in Amsterdam.

We gingen wandelen langs de Rijn. We klommen over hekken en waadden door brandnetels.

Wat geef je de man de alles al heeft (of zelf al koopt)? Die neem je mee naar een rare plek.

Ik zou op Schiphol kunnen wonen.

Er is een schrijfster die woont in de bergen van Afrika. Die leeft daar met de wind, de vlaktes, de dieren; en ze schrijft. Ooit was dat ook jouw droom.