Anna van Praag

‘Koester dat je puberzoon nog thuis bij jou wil zijn met oud en nieuw,’ schrijf ik aan een vriendin. 

‘En dan komt nu… de zeemeermin,’ zei de spreekstalmeester. Wat volgde was een adembenemende trapeze-act waarbij de artieste af en toe afdaalde in een bak met water – om dan spetterend weer op te stijgen.

Kerstmis. Ik was er al weken mee bezig.

Eindelijk ging ik ervaren wat iedereen allang heeft gezien: de musical Soldaat van Oranje.

Toen hij opkwam, dacht ik: wie is die oude man?

En toen was het ineens werkelijkheid. Maar toch nog niet.

Het volgende, best wel gênante, is gebeurd, nog helemaal niet zo lang geleden.

Het heeft iets grimmigs, Parijs in deze decemberkou. Kouder dan Amsterdam.

Als een leuke man je vraagt: ‘Ga je mee naar Parijs?’ ligt het voor de hand om ja te zeggen. Ik zei nee.

‘Waar zijn alle mensen?’ In de uitgestorven Albert Heijn, zo’n beetje tegen etenstijd, stond ik samen met een zwerver bij een verlaten kassa. De caissière haalde verveeld haar schouders op, maar de zwerver zei: ‘Het is Marokko.’ En op mijn glazige blik: ‘Die spelen vandaag.’