Anna van Praag

De studenten zijn er weer. Ze kwetteren en kakelen en fonkelen.

Ik dacht dat ik superwoman was. Ik was het niet.

Ik was met een klap terug van Texel, ik had meteen alweer lesgegeven, door Amsterdam gestruind met J, een rare film gezien, eetgasten gehad, ik zat er weer middenin en ik maakte genoeg mee.

“Als je doet of het goed met je gaat, dan is dat op een dag ook zo. Water zoekt zijn weg door de greppels die jij ervoor hebt gegraven.”

J en ik liggen op onze rug in het gras naar de sterren te kijken. Er vliegt van alles door de lucht.

Mijn jongste schatje wordt 19 vandaag. Dat vierde ze vannacht op Lowlands, ongetwijfeld met heel veel drank, sigaretten en andere dingen die God en haar moeder verboden hebben.

‘Ik ben in een wereld waar ik helemaal mezelf kan zijn,’ zei het tienjarige jongetje.

‘Ik neem je vanavond mee naar het spookslot,’ zei Mr. Horror.

Het ging langzaam. Zoals een blaar op je voet die pas pijn gaat doen als het te laat is.

We hadden afgesproken bij de sekswinkel.