Anna van Praag

Af en toe zegt een van ons: ‘Waar gaan we eigenlijk trouwen?’ Of zoiets. En dan hebben we een abstract gesprek, geen haast en geen stress.

Ik zat met vrienden op het buurtterras aan de Ceintuurbaan. Ik zag de hele tijd bijna-ongelukken gebeuren. Ook reden er voortdurend ambulances voorbij.

Ik zit op mijn balkon in de zon, het lijkt wel alsof de laatste keer vijf jaar geleden is.

Er zijn al dagen dat ik de lente kan ruiken. Bloesem in de boompjes in mijn straat, narcissen in alle bermen.

In de cartoon (van Phil van Tongeren) sta ik in de letterwinkel.

Vrijdagavond is date night.

‘Volgens mij heb jij heel veel karmapunten verdiend in je leven,’ zeg ik tegen de vriend die bij me eet vanavond.

Ik las een kinderboek. Het ging over een bij en het druiste op heel veel manieren in tegen hoe je volgens mij een kinderboek zou moeten schrijven.

Daar staat ze. Een intelligente, jonge vrouw achter de microfoon in het universiteitsgebouw. Ze weet precies waar ze over praat. Iedereen hangt aan haar lippen.

Als jullie dit lezen, is mijn dag allang begonnen.