Anna van Praag

De dominee van de Westerkerk was boos.

Ik dacht ik ga meer lachen. Goeie kerstgedachte.

Ik kan urenlang naar mijn eigen kerstboom kijken.

Veel van mijn vrienden zijn makers. Ze acteren, zingen, schrijven. Met alle ingewikkeldheid die daarbij hoort.

Middenin de nacht ging de telefoon. Toen nog een keer: videogesprek.Ik zag een onbekende naam en drukte het weg.

Soms denk ik aan mijn grootvader. Als er ergens iemand een sigaar rookt om het hoekje. Bij de woorden professor of humanistisch. En als ik mezelf een interessant literair woord hoor zeggen zoals pleonasme (‘goed he, grootvader?’).

Ik dacht dat er ‘spitskool’ stond op mijn to do lijstje. Maar het was ‘sportschool.’ Net zoiets eigenlijk.

Het en moment zaten we nog op het dak in een whirlpool met wuivende palmbomen en overvliegende pagegaaien, het volgende moment kelderde de temperatuur dertig graden naar omlaag en stond ik achtduizend kilometer verderop te koken voor een huis vol kinderen. 

We sliepen dus in een toren boven een zee van oerwoud. 

‘Is het wat je wilde en hoopte?’ vraagt J. En ja, we hebben in het oerwoud gewoond en in de verhalen van Gabo. Met nog een lange, hete dag dwalen door alle inspiratiebronnen van Aracataca.