Anna van Praag

Mijn oudste dochter komt thuis. Veel later dan afgesproken dus ik ben chagrijnig. De auto is ook al kapot en de zwerfhond voor de deur (die Chaia eten geeft) blijkt zwanger. Alles ontglipt me, lijkt wel. Maar Bloem zegt: ‘Weet je waar ik was? Bij een handlezer.’ (lees verder)

Ik heb een raar soort fobie. Ik kan niet tegen officiële brieven die je moet ophalen bij het postkantoor.(lees verder)

Mam, ik ga opstaan,‘ zegt Bloem.
‘Ja, hm, ik ook,‘ murmel ik, ‘ik ben alleen zo fijn aan het dromen dat ik allemaal cadeautjes uitpak.’ (lees verder)

Moeha is dood. Op dezelfde manier als ze heeft geleefd: wild en gevaarlijk. En onze lieflijke patio is ineens een zwarte plek geworden (lees verder)

Een speech, dacht ik. Ik moet nu natuurlijk een speech houden. Maar waar is mijn spiekbriefje, wat moet ik zegen? O help, al die verwachtingsvolle gezichten, ik begin maar gewoon. (lees verder)

‘Als ik doodga, moeten jullie dit alles aan mijn beste vriendin geven. En die moet het dan verbranden.’
Mijn dochter grijnst vilein. ‘Mooi niet. Dan gaan we het allemaal lezen.’
(lees verder)

Die van Indonesie dus, met Ilco’s geweldige foto’s. Waaronder de nu al beroemde van Dunya met de orang-oetan. Ze staan hiernaast op de pagina, bij de Afrikareis: http://www.annavanpraag.nl/category/indonesiereis/ En wie nog meer foto’s wil: http://www.flickr.com/photos/12966304@N00/sets/72157631279713812/

Hallo wereld!
Het is nog maar augustus maar de kinderboekenweek dendert alweer in volle vaart mijn mailbox binnen. Joure, Emmen, Oldenbroek… lieve dames uit verre plaatsen melden zich vol blijde verwachting: ‘aangaande uw schoolbezoek in onze gemeente…’
(lees verder)

‘Mam, dat ranzige mag je zelf vertalen.’
‘Natuurlijk’ schrik ik, ‘waar gaat het over?’
‘Geitenpiemel.’

‘Zullen we vannacht een knalfuif geven?’
Maartje scheen niet te begrijpen dat ze iets raars zei. Net zoals ze niet begreep dat ze eigenlijk werd uitgelachen op het schoolplein als ze zulke ouderwetse woorden gebruikte. Mij ergerde het altijd enorm, waarschijnlijk omdat ik zelf net zo was. Want ik wist meteen waar dat rare zinnetje vandaan kwam: Maartje had het gelezen bij De dolle tweeling.
(lees verder)