Anna van Praag

‘Mam, dat ranzige mag je zelf vertalen.’
‘Natuurlijk’ schrik ik, ‘waar gaat het over?’
‘Geitenpiemel.’

‘Zullen we vannacht een knalfuif geven?’
Maartje scheen niet te begrijpen dat ze iets raars zei. Net zoals ze niet begreep dat ze eigenlijk werd uitgelachen op het schoolplein als ze zulke ouderwetse woorden gebruikte. Mij ergerde het altijd enorm, waarschijnlijk omdat ik zelf net zo was. Want ik wist meteen waar dat rare zinnetje vandaan kwam: Maartje had het gelezen bij De dolle tweeling.
(lees verder)

Van Azie via tehuis de Flesseman en dan een nacht vliegtuig en bussen naar Spanje. Ik doe een wereldreis in 70 dagen. Misschien komt het daardoor dat ik me nu nog steeds op reis voel, ook al ben ik dan eindelijk weer thuis.
(lees verder)

Coca Cola, mobiele telefoons en gegrilde kip. De muziek van de film Titanic en Harry Potter. Dat zijn dingen die ik op al mijn reizen tegenkom. Zelfs diep in de jungle of bij animisische dorpjes. (lees verder)

Hoe goed ken je je moeder eigenlijk? Wat weet je van haar, van wie ze echt is? En wil je dat wel weten? (lees verder)

Dat alles altijd maar weer voorbijgaat. Vakanties. Huizen. Levens. Daar kan ik soms zo moedeloos van worden. (lees verder)