Anna van Praag

Mijn Griekse buurmeisje en ik herkennen elkaar bijna niet door onze grote regenjassen. ‘Anna,’ zegt Vivienne , ze ziet er ontredderd uit, ‘this summer…’ Verder komt ze niet. 

Ik dronk een spannend kopje koffie met iemand die werkt in de forensische psychiatrie.

Op een doordeweekse dag op een bankje aan zee, in dat ene straaltje zon.

Ik stuurde een pakje vol liefde naar Costa Rica. Het kwam nooit aan.

Dromen jullie ook zo veel? Ik zou er hele verhalen over kunnen schrijven.

Dat hij zo tof is, echt de gedroomde schoonzoon. Dat heeft de bekende acteur over hem gezegd, een paar dagen geleden nog.

Het is zo stil in mijn huisje, donker en stil.

Bij het Tropenmuseum vroeg een Amerikaan (zwart, brilletje, niet onaantrekkelijk) me de weg naar het Oosterpark. Ik legde het uit en we liepen door. Maar toen kwam hij terug.

Terug in Amsterdam, in mijn huisje waar alleen de katten terug praten, en waar ik hoogstpersoonlijk zorg dat er brood op de plan komt.

Ozewiezewozewiezewallakristallix had het ook.