Anna van Praag

(Tanger, km 5008)
“Vijf retourtickets,” noteert het meisje van de boot, “en een auto.”
Nee, enkele reis.
Ze kijkt op, heel even maar.
“Vijf enkele reis. En een auto.”

Binnen drie kwartier ben je in Marokko.
Mannetjes. Formulieren. Nog meer mannetjes. Nog meer formulieren. Stempels. En of Ilco even mee wil komen naar de politie. Die vervolgens vraagt of hij niet een kleine bijdrage voor hem heeft.
“Ik heb nog niet gewisseld,”zegt Ilco.
“O,” zegt de politie, “nou, dan is hier een man die u kan helpen aan een hotel.”
“We hebben al een hotel,” zegt Ilco.
“O,” zegt de politie weer.
Ilco geeft een paar euro.
En toen reden we eindelijk Tanger binnen.

(Cádiz, km 4530)

Sevilla 1:
In het stierenvechtersstadion hangen de afgehakte koppen van de allermoedigste stieren als trofee aan de wand. Eentje van hen is een koe. Toen de beroemde stierenvechter Mateo in deze arena werd gedood in een verpletterende laatste omhelzing die zowel aan toreador als stier het leven kostte, gingen de wanhopige vrienden van Mateo op zoek naar de moeder van deze superstier – die ze vervolgens doodden opdat zij nooit meer zo een zoon zou krijgen.
Chaia: “Dood? DOOD? Dus die stieren worden elke keer dood gemaakt?”
Bloem: “Die stier daar kijkt echt heel erg geschrokken.”
Chaia: “Wat een rotplek. Ik moet er bijna van huilen.”

Sevilla 2:
Bloem: “Papa, mag ik ook zulke flamencoschoenen?”
Chaia: “Ik hoef vier maanden geen zakgeld als ik zo’n jurk krijg.”
Ilco: “Anna, wil jij niet zo’n omslagdoek?”

Sevilla 3:
Een stad om verliefd in te zijn. Avonden zonder einde. Tapas eten in bars waar de hammen aan het plafond hangen en de rioja hoog opgetast staat langs de muren. In andere bars dansen de jonge flamencodansers, net afgestudeerd aan de flamencoschool, toch al heel doorleefd en gevoelvol de sterren van de hemel. De straten en pleinen van de oude stad zoemen tot diep in de nacht van alle mensen. Studenten, kinderen, dametjes die net van de kerk komen of er net naar toe gaan (zelfs de kerken blijven hier de hele nacht open, lijkt wel), collega’s, geliefden – zowel oude geliefden als zij die het deze avond zullen worden.

(Aan de voet van de Sierra Nevada bij Granada, km 4035) 

“Toto, ik heb het gevoel dat we niet meer in Kansas zijn.”
Deze legendarische woorden spreekt het meisje Dorothy, hoofdpersoon van het beroemde boek De tovenaar van Oz, pal nadat haar huis met haarzelf en haar hondje erin door een orkaan is weggevaagd en weer neergezet in het toverland Oz.
Ik moest hier gisternacht aan denken toen we met zijn allen in de auto lagen en er zo’n vreselijke storm raasde dat ik er niet van kon slapen. Die wind is er eigenlijk al de hele tijd. In Frankrijk stonden borden langs de weg met VENT VIOLENT, in Spanje werd dat in het Catalaans VENT FORT. Het is niet fijn bij het rijden en je wordt er moe van. Maar vannacht is het echt uitzonderlijk. Poniente noemen ze deze storm, die komt uit Afrika. Hij vernielt de sinaasappeloogst en teistert de overwinteraars (dikke Nederlanders en Duitsers, nu gevangen in hun mobilhomes).
Een soort orkaan slaat tegen de Landrover, die schommelt als een schip op open zee. Niet eerder was de door Dunya verzonnen naam Zeerover toepasselijker. Ilco en ik slapen in het ruim (de laadbak), boven ons liggen de meisjes in de daktent, onze kajuit, en de zeilen klapperen alsof ze zo zullen gaan scheuren. Elke windstoot hoor je al van verre aanrollen. Het geraas overtreft nog dat van de woestkolkende zee op vijftig meter afstand.
Naast mij slaapt Ilco. Waakzaam, maar toch. Boven ons weet ik Bloem al net zo diep in slaap, alsof er niks aan de hand is. Chaia is wakker, net als ik. En Dunya, vraag ik me af tussen de windstoten door, wat doet Dunya op zo’n moment?

‘Changing place, changing time, changing thoughts, changing future’ 
(gelezen op de muur van het Peggy Guggenheim Museum)

Een tijdschrift wil een interview. En wel nu. Ze hebben ons in één week zes mailtjes gestuurd, ze hebben gebeld via de satelliettelefoon en ze hebben contact gezocht met allebei mijn uitgevers. ‘ We kunnen jullie niet bereiken’ verzuchten ze.
Inderdaad. Onze mails checken we misschien één keer per week en de telefoon staat bijna altijd uit. Circusmensen zijn we, nu eens hier, dan weer  daar, steeds dieper Spanje in, waar  de nachten nog behoorlijk koud zijn. Zo zit ik nu in een winterjas met een koude neus voor de tent te schrijven – wel met uitzicht op zee trouwens. Want zo rijden we nu: met links de zee en voor ons uit de zon.

Ook met de tijd is iets aan de hand. We passen niet in het strakke schema van de Spanjaarden die lunchen van twee tot vijf en ’s avonds pas om half tien gaan dineren. Regelmatig staan we voor de dichte deur van en supermarktje (o ja, siesta) of komen we vrolijk een restaurant binnen waar net iedereen weggaat. Dat gaat allemaal heel soepel. Brood en worst is er altijd nog wel. En wijn natuurlijk.

Vinazza

De bloesem in de amandelboom,
Het leven lijkt een droom…
De prachtige bergen.
Daarbij zijn we klein als dwergen.
Het prachtige bos,waar je hutten kan bouwen.
En waar je de poezen van Diana hoort mauwen.
Baldo kwam s ochtends op bezoek
En hij lachte van hoek tot hoek
Het is een echt gouden huis
Ja, hier voel ik me thuis.
Elke dag bloemen plukken,
Ze staan laag dus moet je bukken.
Het mooie riviertje,
We maakte een kaart op een papiertje,
De lieve meid en de vrolijke man,
Nou die bakken er iets van.
De bloesem in de amandelboom
Het leven lijkt een droom…………………………

Chaia

Het carnaval is voorbij, de confetti waait het water in en de stad is weer rustig geworden.
Ook wij vertekken. We hebben in twee weken alle soorten inktvis klaargemaakt (de een gefrituurd, de ander in de pasta, de kleintjes in de soep) en de beste ijssalon gevonden (Il Doge, in de studentenwijk). Ik heb een capuccino gedronken in Florian alsof ik een hele beroemde -en ook hele rijke- schrijfster was (en dat dan Peter Jackson binnenkwam en ik had één uur om hem te overtuigen dat hij Het Heksenhotel moest verfilmen… of JK Rowling die net bezig was met het slot van Harry Potter… of anders wel George Clooney). Zo werd ik veertig.
En we hebben veel geslapen. De maanden voor vertrek waren enorm hectisch. De laatste weken nam er elke dag wel ergens iemand afscheid (van de dansles, de circusles, de school…). We sliepen te kort en te weinig. Hier in Venetië hadden we eindelijk weer tijd om te dromen.

In een klein steegje snellen ons twee theaterpersonages voorbij. Hij, een snaveldokter, is helemaal in het zwart met een wit masker voor. Zij draagt een lange fin de siecle jurk, compleet met pruik en handschoenen en is ook al gemaskerd. Hun hakken klepperen over de haveloze straatjes, hun mantels bollen op als ze vlug om een hoek verdwijnen. Een deur van een huis zwaait open, er is een portier in glanzend livrei, een glimp van weer een ander masker… en als wij dichterbij komen, niks meer. Een donkere steeg, hondenpoep, de ene deur nog vervelozer dan de andere – welke was het nou?

We zijn in Venetië, de stad van waaruit Marco Polo zijn wereldreis begon!
Het weer is zonnig en fris, bijna lenteachtig. De stad zoemt van carnaval en we hebben een stoer apartement pal in het centrum, boven een bakker.

Welkom in het Internetcafe! Ga zitten zonder een woord te zeggen, tewijl je communiceert met mensen die er niet zijn. (Met dank aan de Blue Man Group)
Welkom in Duitsland…

Het is 2007, het jaar van onze eigen Paris-Dakar.
De Landrover is nog bij de garage. We krijgen nieuwe veren, een uitlaat die de lucht insteekt als een snorkel (inderdaad, zodat je diep door het water kunt rijden), een stofvrije koelkast, stopcontacten voor de computers en de sateliettelefoon, geheime vakken die eruit zien als cilinders, navigatie, een nieuwe daktent en een uitschuifbare la die ook weer een bed kan worden….