Anna van Praag

Ineens wist ik wat ik miste. Een moeder.

Niemand was verbaasd dat ik omviel.

‘Als een schilderij dat langzaam wordt ingevuld.’ 

Drie sterke vrouwen tilden mij op met woorden. 

Ik weet nog dat mijn eerste kind werd geboren. Iedereen om mij heen zat er klaar voor, ze kwamen meteen aangevlogen met al hun liefde en kraamcadeaus.

‘Juf Anna, heeft u ook op de achterkant van ons taalboek geschreven?’ vraagt een kind. Nee haha, lach ik. Maar ze hebben wel gelijk.

Ik ben niet zo goed in ziek zijn.

Mijn zus en ik gingen even in een Pipowagen wonen. 

In 1992 was ik in Cuba. Als zo ongeveer de enige toerist.

Het was Holocaust Memorial Day, een paar dagen geleden alweer.  Niet een dag waar ik normaal lang bij stilsta.