Anna van Praag

Bij al mijn reizen en verhuizingen is veel verloren gegaan, maar niet dit schrift.

‘Hoe gaat het met je nieuwe boek?’ vragen mensen. Het is anderhalve maand na de lancering, tijd om de balans op te maken. 

‘Geef je er gewoon aan over,’ zegt de vrouw met haar Noord-Hollandse tongval. ‘Iedereen beleeft het anders. Stijg maar op.’

De coolste bibliotheek waar ik ooit was, staat dus in Groningen.

Ik wist gisteren nog niet dat ik vandaag in Groningen zou zitten.

En ineens was het voorbij. De mist in mijn hoofd.

‘Ik ben zelf geboren en getogen in Amsterdam, maar mijn man is in 2017 pas uit Turkije gekomen en thuis is Turks nu de voertaal; dus mijn kind moet bijgespijkerd worden in Nederlands,’ zei de betrokken moeder.

Misschien heb ik ijzertekort, dacht ik. Of iets met vitamine D. Ik ging de dokter bellen en vier buizen bloed laten prikken.

Ik fietste door een sneeuwstorm. Het leek een soort nachtmerrie.

Vrouwendag in Bologna: leuke meiden met roze sjaaltjes verzamelen zich op het grote plein. Pleidooi voor abortus zie ik, en gay rights – naast de zoveelste katholieke kerk.