Anna van Praag

J en ik deden onze mondkapjes op en doken terug in de tijd.

Wakker worden zonder wekker. Zonder je bed uit te rennen maar de tijd te nemen om je ziel te laten landen, je nacht- en droomgedachten rustig te bekijken voor ze op te ruimen.

‘Het is toch niet te geloven dat de vorige keer twee jaar geleden is.’

‘Worden daar nou veel grappen over gemaakt?’

Er zat een engeltje op de hoek van mijn bed.

Alsof je een stuk ouwe smakeloze kauwgum in je mond hebt. Maar er is nergens een prullenbak om het in uit te spugen.

Dode moeders, dode vaders. Ineens is het niet meer iets van later.

Dit is een stad met geheimen. Met hoekjes en underground, met werelden achter werelden.

Even for the record,’ zei ik, ‘wie van jullie heeft er wel eens een dickpic ontvangen?’

Als je naar de kroeg gaat op een doordeweekse avond rond etenstijd, dan zit je daar samen met studenten en senioren.