Categorie: Verhalen van een Amsterdams leven

Ik lette niet op en stapte in het boemeltreintje van Rotterdam naar Amsterdam in plaats van in de Intercity Direct. (lees verder)

Lees verder

Schrijven doe je in je eentje, ook als je niet achter je computer zit.
(lees verder)

Lees verder

Ik nam een groep kinderen mee op een tijdreisje. (lees verder)

Lees verder

Ik moest steeds denken aan de sauna. (lees verder)

Lees verder

Heus niet mijn lievelingsbeer.
(lees verder)

Lees verder

Juf, mogen we onze hoofddoeken afdoen?’ (lees verder)

Lees verder

‘Echt? Tjee,’ zegt mijn vriendin Jowi. Ik heb net haar fantastische aanbod afgeslagen. (lees verder)

Lees verder

Ik wilde zo graag poëzie in hun jonge hoofdjes zaaien. Een lofrede houden op het onbenoembare, ik wilde ze in vervoering brengen en met hen al die kinderen die ze zouden gaan lesgeven. (lees verder)

Lees verder

Ik lag in mijn bedje op de grond in mijn tienerkamer (het was toen hip om op de grond te slapen). De vloer was van chocoladebruin gebeitste planken, de muren ook iets donkers. Ik had alle lichten uit en de radio aan. En dan huilde ik een beetje. (lees verder)

Lees verder

Als je de liefde in je boektitel stopt, moet je daar ook wat mee.
(lees verder)

Lees verder